çimlere basmamalıyız 
basarsak eğer dalgınlıkla 
çimler üzülür
çimler üzgün herkes 
basıyor, biraz sert, biraz yumuşak düşünüyorum, tohumken belki 
bilindi bu 
biraz dalgın, biraz üzgün 
bir park, bir şehir, bir ayna 
hepsi geçmiş aynı çimin 
renk paletinden 
parkta sevmiş en çok kendini
sevgiler burada yeşermiş 
bir çocuk, bir gömlek, bir kedi 
hepsi çimleri iyice ezmiş 
bazı sevimli sevgiler üzmezmiş 
çimler şöyle olmuş bir de 
bir işçi, bir beyaz yakalı ve bir memur 
çimler ayaklara direnmiş 
sonra yorgunluktan uykusu gelmiş 
toprakla arasına mesafe konulmuş gibi 
üzgün bir çim bir gün 
alıp başını ölmüş