tsubasanın çaktığı gol gibi hızlıydı zaman
hanımelinin dahi tadına bakmadan
beyaz bir broadwayin çarptığı kız geliyor gözüme
çığlık yoktu fakat nedenin soyutluğuna takıldım
olağan bir durum olmadığının çatışmasını yaşıyorken
alıp sürüklediler mülk betonlardan

hayatta sulh olsa da neden gitmek gerektiğini anlamıyordu beynim
doksan artı ikide gülen benficalı futbolcu
doksan artı üçte yerdeyken ağlıyordu takım arkadaşları
adını telaffuz etmekten çekinir oldum
bu çocukluk travmamdı benim
bir sonraki dakika yoktu
nasıl çıldırmıyordu kimse?

bu aynı ayrton senna’nın çarptığı tamburello virajında
yarattığı simyatik sessizlikti
yüz kilometrenin üzerinde hızının farazi duruşu vardı yedinci turda
san marinoda schumacher için kazanmak anlamsızdı artık şimdi anlıyorum
rekabetin sonsuzluğuna bir kalıp yerleşse de
bir sonraki dakika yoktu
nasıl çıldırmıyor kimse?

miklos feher gülmüyor artık
ağzı kulaklarındaydı maç bitimine
şimdi nostaljide anıyorlar
üstelik camekanlara bindi posterleri
çünkü bir sonraki dakika yoktu
nasıl çıldırmıyordu kimse?