Yaşam var olabilmek için
kendine ihtiyaç duyuyor
ne garip.
İnsan insana muhtaç.
sana mecbur Attila İlhan.
Bilemezsin…

ama ben biliyorum.

hepsi birbirinden bozuk
sayısız eşya yaşatıyorum.
bitkiler büyütüyorum.
sessizce bana eşlik ediyor hepsi.
Tüylü dostlarım da var.
Kıllı dostlarım da.
çerçeveye dönüşmüş ağaçların arasında
donmuş an’lar sarkıyor duvarlarımdan.
paçavra hayalller,
çarşaftan hayaletler,
birbirinden ölü dostlar yaşatıyorum.

Can veriyorum.
(ikinci anlamında)
sıkıntıdan.
içerimde hepsi birbirinden anlamsız
çoklu evrenler yaratıyorum.
galaksiler büyütüyorum.
beton kulesinin zirvesinde
küçük bir kibrit kutusunda yaşayan
kendi beynimin tırt tanrısıyım.
böyle bir zamanda kendimi yaşatıyorum lan
var mı ötesi?

Bilmesem var olur muydu
hiçlikle dolu koca evren?
bilmesem orada olur muydun?
Hem söylesene,
Nerede unuttum o kutsal yalnızlığı?

/22812