gül’e.

                                                           varlığınla inandım devrime ve aşka.

                                                                                                              Çağrı Sinci

bir
aşkı kollarımda büyütmek için
yazıyorum
– yazmak fiili burada doğum niteliğindedir –
akdeniz çalkalanırken
kağıttan evlerimiz oluyor
ve evren genişliyor
nokta büyüdükçe
sen içine sığmıyorsun

kaç gül yaprağı oldu saymadım
tin sayıklıyor kendine
dönenceler ve meridyenler
ve enlemler ve boylamlar
bilahare sevincinden
dönüyor ekseninde
bunların hepsi senin için.

bir
isyan seninle başlıyorsa değerlidir
öfke ile aşk.

biliyorsun
kalbinin hızlı attığını
doruklara çıkınca fark edersin
ya da basınca rağmen nefes almayı…

özgürce yaşamak
dudaklarında ölmek ile eşdeğerdir.

bana baktığını ve gülümsediğini görüyorum.
yeşil bir sandalyede
avuçlarım kendini sana bırakıyor
uçmak için
kanatlarım sen olmuşsun
ulvi bir yakınlaşma aramızdaki
teninde yaşamayı öğrendim gecelerce

bu, tek bedende birleşmedir.

sanctum sanctorum
dünyanın içinde bulunuyorum.