alışkanlıktan öğreniyorum bu sokağın dilini
-itiraf etmeliyim-
küfrediyorum da ara ara

tanıklığım yitirdiklerime benziyor

çolak adım, sağalıyor kelimelerim
bağışlıyorum dünyayı
/

kalbin
bir tufana denk

tufanımı alma koynuna
sığmaz
incinirsin
/

pencere pervazında çiçekler
solgun yüz hatlarıma bir devinim gibi ekleniyor

bağrışkan kediler öğretiyor bu dili bana

turna sürüsü gibi geçiyor önümden kadınlar
durup annemi düşünüyorum
paslı kapılar gıçırdıyor

ağlıyorum -ağlıyor güller-
kül dökmüş sineme
yakar oyy
/

bir dili var duvarın
boşluğu dövmenin bir dili var

bir makas büyütüyorum kanayan tırnaklarıma
denk düşüyor hayatıma bir bıçak izi
dönüyorum
dönüyor yaratkan bir zaman avuçlarımda

ağlıyorum -ağlıyor güller-
kül dökmüş sineme
yakar oyy