Ben deliririm her sabah
Fakat dehadan yoksun
Sıradan bir delirme benimkisi
Her sabah ilk iş ellerime yabancılaşırım
Uykularımı kaçırır bu
Görmezden gelmek isterim
Gelemem
Yastığımın altına saklarım
Boynum ağrır
Ceplerimden hiç çıkarmam
Yoksa aklıma gelir
En sonunda dayanamam
Ellerimi yerim

Burnumu keserim bahçe makasıyla
Kalbimi sökerim
Tabii ellerim yokken biraz zordur
Kulaklarımı da tıkarsam hazırımdır
Güne böyle başlar
Yalnız böyle bitirebilirim
Böyle böyle kendimden uzaklaşıp
Beyaz önlüklüleri, hasta bakıcıları
Rüyalarıma çağırabilir
Pek çok şeyi hemencecik unutabilirim
Hafif gidebilirim geceye
Ellerim burnum kalbim yoktur
Düşlerimde başımı okşayan devletlerin kanlı elleri
Deliliğimi besledikçe dehşete alışıp
Vahşetin koynunda bebekler gibi uyuyabilirim
Yaşamanın ilk kuralı unutmakmış
Sabah ilk iş devleti, kendimi ve haber bültenlerini
Ancak böyle unutabilirim

Muammer Soyer