Bir kez daha ayrılıyorum şehrinden
Bu sefer kırgın ve üzgün ve tüm kaygısı
zlığımla
Bize dair bütün umudumu nehir kenarına bırakıp yeni sahibini bulması hayaliyle
Aiditiyeti kökten reddeden bakışlarına rağmen gözlerinin
Sömürgen bir canavara dönüşme istemindeymişimcesine
Mutluluğumu kaybettim hükümsüzdür

Huzurumu da o da hükümsüz
Her kaos evvela mimarını yok eder çünkü
Her ahkam sahibinin tecrübesi ve çürüyen her ceset katilinin şaheseridir
Ve ben bundan sonra her bir yerlere gidişimde
Eski götürülmemişliklerimin hüznüyle bizi
Ve bize bırakamadığımız/yacağımız şeyleri anımsayacak
Sana ait olan kısmını hep canlı tutarak benliğimi kaybedeceğim
Hükümsüz!

Göçebe Standart